Chaharshanbe Suri
[ Chahar shanbeh souri ]
The Fire Festival was so exciting for us as children. In my experience, fire was made in the kitchen and only used for cooking. Making fire to celebrate was something totally different. We weren’t supposed to make it or play with it. A cousin of mine lost an eye to an explosion. I was very curious that it was forbidden.
The Fire Festival was so exciting for us as children. In my experience, fire was made in the kitchen and only used for cooking. Making fire to celebrate was something totally different. We weren’t supposed to make it or play with it. A cousin of mine lost an eye to an explosion. I was very curious that it was forbidden.
We would dream and talk all about the fire festival at school. We heard warnings about respect for fire from our teachers every year. They emphasized that prophet Zartosht said fire had great symbolic importance. In Zoroastrianism, fire was power, cleanliness, holiness: ‘Keep it alive, under the ash’. My friends and I did not care about all that history. Like a child, I wanted to light the match and start the fuse. We wanted to breath the smoke, feed the fire and jump over it.
Our neighbors, my brothers, and I came to join the festival. My older sister would never do such things and we called her a princess. No other girls participated except for me and my younger sister, Neptune. They called me wild and we were known as troublemakers. I now admit that I would take a lot of chances as a child.
We prepared by collecting wood for a few weeks. Since we lived in a large house, we enjoyed collecting wood from our many trees. We had to wear pants when jumping over the fire. Girls at that time wore dresses and it was difficult for us to find trousers. It was considered naughty, but I put on my brother’s pants. Boys had access to the fire crackers and were allowed to light them. They were not supposed to throw them into the fire, but they did anyway.
My mother watched us from far away. For comfortable people it was always controlled. The mothers wanted their children to be watched by nannies for security. Like kings, fathers wanted servants to supervise their children as a sign of class. Around 16 years old, girls were segregated from the boys and couldn’t even watch. But in poor areas, teenagers could do all of these things by themselves.
Read More
چهار شنبه سوری
[ فایر فستیوال ]
چهار شنبه سوری برای ما بچّه ها بسیار هیجان انگیز بود. تا آنجاکه من میدانستم، آتش معمولًا در آشپزخانه فقط برای پخت و پزبه کار میرفت. آتش برافروختن برای جشن و سروربه کلّی متفاوت بود. تصوّربرآن نبود که ازآتش برای بازی کردن و پریدن روی آن استفاده شود. یکی از پسرخاله های من .یکی از چشمانش را درمنفجرکردن ترقّه ازدست داد. من در مورد قدغن شدن ترقّه کنجکاو بودم
در باره چهارشنبه سوری رویُاها داشتیم و درمدرسه با هم جرو بحث میکردیم. هر سال پیام بزرگداشت آتش را از آموزگار میگرفتیم. او بر اهمیتی که پیامبر زردشت برای آتش قائل بود تأکید می کرد. در دین زردشت آتش مظهرقدرت، تمیزی وتقدّس بود: « آتش را زیر خاکستر هم شده زنده نگهدارید.» من و دوستانم به تاریخ اهمیتی نمی دادیم. من به عنوان یک بچّه فقط میخواستم کبریت بکشم و آتش را برافروزم. با اینحال ما سعی می کردیم که اتش را بیفروزیم، دودش را تنفّس کنیم و بالاّخره بر رویش بپریم.
همسایه،
،برادرم و من برای برگزاری چهارشنبه سوری شرکت می کردیم. خواهر بزرگتر از من هرگز درچنین فعّالیتهایی شرکت نمیکرد و ما او را پرنسس صدا می کردیم. سایر دخترها نیز در این فعّالیتها شرکت نمی کردند تنها من و خواهر کوچکترم، نپتون، شرکت داشتیم. سایر دخترها مرا موجودی وحشی و ایجاد کننده زحمت و گرفتاری میدانستند. اعتراف می کنم که به عنوان یک بچّه سعی .میکردم از همه چیز استفاده کنم
ازچند هفته قبل از چهارشنبه سوری با جمع کردن چوب تدارک لازم برای آنرا می دیدیم. چون درخانه وسیعی با درختان زیاد زندگی می کردیم، جمع کردن چوب برای ما بسیار لذّت بخش و آسان بود. برای پریدن روی آتش باید شلوار بلند بپوشیم. در آن زمان دخترهالباس معمولی میپوشیدند و پوشیدن شلوار مرسوم نبود. گرچه این کار شیطانی بنظر میرسید ولی من از شلوار برادرم استفاده می کردم. پسر ها به ترقّه دسترسی داشتند و منفجر کردن آن به آنها تعلٌق داشت. ترقّه رانباید در آتش منفجر می کردند ولی اینکارو انجام میدادند.
مادرم بچّه ها را از راه دور کنترل می کرد. فامیلها ی متمکّن همیشه بچّه های خود را کنترل می کردند. مادرها بچه های خود رااز طریق ننه یا خدمتکار کنترل میکردند. رها مانند شاهان برای امنیّت فرزندان خود از خدمتکاران استفاده می کردند که البتّه نشانه ای از پرستیژ هم بود. پسرو دخترها در حدود ۱۶ساله که می شدیم کاملا از هم جدا بودیم حتّی همدیگرو نگاه میکردیم. در محلات فقیر سختگیری در مورد جوانها کمتر بود و آزادی بیشتری داشتند.
مطالعه بیشتر
Traditional art gallery
Bookshops were not for average people. My brothers, friends, and I loved to read novels. Books then were very expensive and the clerks didn’t trust children. We could enter only when we showed them that we had enough money. It was fun for peek in and see the names and authors of the books. I burned with anticipation for Tolstoy’s Anna Karenina until I found a way to rent it.
گالری هنر باستانی ایران
مغازه کتاب فروشی برای اکثر مردم مورد توجّه نبود. من ، برادرم و دوستانمان عاشق کتاب خواندن مخصوصاّ داستان بودیم. کتاب در آن زمان بسیار گران بود و مغازه دارها به ما بچّه هااعتماد نمیکردند. در صورتی میتوانستیم داخل مغازه شویم که ثابت کنیم قادر به پرداخت کتاب هستیم. خیلی لذّت بخش بود که از بیرون مغازه نام کتابها و تالیف کننده آنها را به بینیم. من در انتظارخواندن کتاب تولستوی ،آنا کارنینا،میسوختم تا بالاخره راهی برای اجاره کردن آن پیدا کردم.
Historic replicas
Iranians are very proud of Achaemenid Empire. The jewels and decorative relics in this gallery are of that era. The symbols were made of gold, silver, and valuable stones such as turquoise. All of these things were behind glass and well out of our reach. We learned that the merchandise in there were all simply replicas.
سمبل و نشانه های تاریخی
ایرانیها به پادشاهان هخامنشی مفتخرند. جواهرات و اشیاُ تزیُینی در این گالری از آن زمان میباشند. سمبلها از طلا، نقره و سنگهای قیمتی نظیر فیروزه میباشند. تمام این اشیاُ پشت قفسه های شیشه ای و غیر قابل دسترسی قرار داشتند. ما بالاخره یاد گرفتیم که تما م کاالا های داخل این مغازه سمبل میباشند.
Enamels gallery
I had no interest in having these expensive works of art. As a child I didn’t have an appropriate respect for the arts. Today I know how hard it is to make those beautiful inlaid objects. The adults of my family tried to save these treasures. I felt bad for the artists who always seemed poor.
گالری میناکاری
من علاقه ای به آن کارهای هنری ذیقیمت نداشتم. در آن زمان من احترامی برای هنر نداشتم. حالا می فهمم که ساختن آن اشیاُ زیبا تا چه اندازه مشکل بوده است. به خاطر می آورم که افراد مسن فامیل من این اشیاً را به عنوان سرمایه ذخیره می کردند. برای هنرمندان که همیشه به نظرمن فقیر بودند تاًسٌف میخودرم.
Bridal store
Weddings were the most important event in an Iranian girl’s life. We could only look and talk about marriage in the context of fashion. We would not admit we had dreams about marriage as that implied sex. Fantasies about weddings and dresses were an obsession. We could only express our wishes indirectly, as our tastes
مغازه لباس عروس
جشن عروسی مهمترین واقعه زندگی دختران ایرانی بود. در مورد ازدواج فقط میتوانستیم در باره مد لباس عروس صحبت کنیم. چون اظهار رویاهایمان به عنوان سکس تلقی می شد، اجازه اظهار آنرا نداشتیم. رویاها ی ما درباره ازدواج سخت مارا مشغول می داشت. آرزوهای خود رافقط به طور غیر مستقیم با اظهار سلیقه بیان می کردیم.
Leave a Reply