Yaldā Night
[ Shabeh Yaldah ]
Of my memories of winter, what stands out the most is the warmth and coziness of the korsi, a pot of hot charcoals placed under a knee-high table. The table is then covered with giant thick quilt, creating a toasty nighttime refuge for the entire family. Parents and children could easily spend the entire night around the korsi, chatting, eating and sleeping.
On the longest night of the year, we cuddled under the quilt and on giant, velvet cushions as she recounted for us ancient myths and treated us to watermelon, pomegranates, and aajil (mixed nuts). Remembering those meaningful stories, the tangy, sweet taste of the pomegranate, and the crunch of nuts breaking under my teeth brings back feelings of youth and hope.
My beautiful and bright memories from shabeh yalda turn dark and bitter when I remember my overbearing uncle, pompously sitting on a chair above us—the typical proud and domineering Iranian man.
Read More
شب يلدا
[ وینتِر سالستیز ]
در لابلاي خاطرات روزهاي زمستان هنوز گرماي آرامبخش كرسي را بياد مي آورم. منقلي پر از ذغالهاي آتشین در زير ميز چوبي كوتاهي به نام کرسی قرار داشت و روي ميز چوبي با لحافي بسيار بزرگ پوشانده می شد. کرسی پناهي گرم و لذّتبخش براي افراد خانواده بود. پدر و مادر و فرزندان براحتي در اطراف كرسي دور هم جمع مي شوند، غذا می خوردند بحث و گفتگو مي كردند و بعضی شبها هم آنجا مي خوابيدند.
طولانی ترین شب سال ( شب یلدا) را ما در كنار كرسي در منزل مادر بزرگ زیر لحاف بزرگ مي گذرانديم. به پشتي هاي مخمل تكيه ميداديم و مادربزرگ با تنقٌلات و خوراك هاي مخصوص شب يلدا مانند آجيل، هندوانه و انار از ما پذیرایی می کرد. خاطرات شنیدن داستانهای مغزدار و پرمعنی، مزه مطبوع ترش /شیرین انار، صدای خرد شدن دانه های آجیل زیر دندان احساس جوانی و امید به بار میآورد.
اين خاطرات شيرين شب یلدا با ياد آوري قیافه تنها مرد فامیل، دائی مجرّدمان، مرد مستبد و خودخواه در حالیکه تمام خانمها روی زمین نشسته بودند و او بر روی صندلی تکیّه داده بود تلخ ميشد – نمونه ای از مرد مغرور ومستبد ایرانی.
مطالعه بیشتر
Pomegranates and watermelons which had been stored from fall were saved for Shab-e Yalda.
برای شب یلدا انار و هندوانه که از پائیز نگهداری شده بود مصرف می شد.
The longest night of winter (winter solstice) is called Shab-e Yalda in Iran. To get through a dark long night, our family got together at my grandma’s home to listen to old stories and sometimes read poems.
Setting up a korsi (a strong short table made of wood) was a traditional way to stay warm. There was a charcoal pot under the korsi as the source of heat. When the korsi was covered by a large, thick quilt, the heat became strong. Sitting around the korsi was delightful when when we laid down on large cushions.
The winter in Shiraz is not as cold as other areas of Iran such as Tabriz.
طولانی ترین شب زمستان در ایران ً شب یلداً نام دارد. برای گذراندن این شب طولانی همهُ فامیل در خانه مادر بزرگ جمع می شدند تا به داستاهای قدیمی گوش بدهند و گاهی هم شعر می خواندند.
استفاده از کرسی (یک میز محکم چوبی پایه کوتاه) یک روش سنّتی برای گرم شدن بود. یک منقل زغال که زیر کرسی قرار می گرفت منبع گرما بود. کرسی با یک لحاف کلفت بزرگ پوشانده می شد و در نتیجه گرمای زیر کرسی بیشتر می شد. نشستن دور کرسی و روی بالش های بزرگ بسیار لذّت بخش بود.
زمستان در شیراز به سردی سایر نقاط ایران مثلاً تبریز نیست.
Everybody sat down on the floor except for my uncle. He had his big armchair and he took a big share of the quilt. It was another form of male machismo in Iran.
همگی بجز دائی من روی زمین می نشستند. او مبل بزرگ مخصوص خود را داشت که بخش بزرگی از لحاف را بخود اختصاص میداد. این نشانه دیگر از جامعه مرد سالار ایران بود.
My uncle owned a gramophone which only he was allowed to touch.
دائی من یک گرامافون داشت که تنها خودش به آن دست میزد.
As usual, tea was served in traditional tea cups decorated with a golden or silver base.
طبق معمول ایران، چای در استکانهای سنّتی ایرانی با پایه های فلزّی طلائی یا نقره ای نوشیده می شد.
The cushions are made of silk and stuffed with quail feathers gave warmth and comfort. Such a feeling tranquility. I will never forget!
طبق معمول ایران، چای در استکانهای سنّتی ایرانی با پایه های فلزّی طلائی یا نقره ای نوشیده می شد.
Backgammon was one form of recreation for us but it was prohibited by Islam. Reference books, mostly poem collections, were everywhere — but these were not for children. Only adults could took advantage of them.
تخته نرد یک وسیله تفریح بود که در اسلام استفاده از آن ممنوع بود. کتابهای مختلف که بیشتر آنها مجموعه اشعار بودند در همه جا دیده می شد. امّا کودکان حق دست زدن به آنها را نداشتند. تنها بزرگترها از آنها استفاده می کردند.
Most of our jackets or pullovers were woven by female family members. Winter nights were the best time for women to be busy with knitting.
بیشتر ژاکتها و بلوزهای ما توسّط اعضاء فامیل بافته می شدند. شبهای زمستان بهترین وقت برای بافندگی بود و خانمها هم به آن مشغول می شدند.
The quality of the cushions and the way that they were arranged were clues used to evaluate the skills, taste, and richness of the hostess.
مرغوبیّت جنس بالش ها و وضعیّتی که قرار گرفته بودند همه نشانه هائی از مهارت، سلیقه و امکانات مالی صاحبخانه بودند.
Wood Lattice Work
As an attractive natural source, wood was used for making consumer and artistic goods in Iran since ancient times. Exquisite wood carvings were found in a mausoleum in Fasa (a city in Fars Province) that date back to 5000 years ago. Some researchers maintain that wood carving flourished before the Sasanian Dynasty (from 224 to 651.)
منبّت کاری
در ایران از دوران باستان تا کنون ، چوب همواره مادّه مناسبی برای تهیّه وسائل زندگی و همچنین ایجاد آثار هنری بشمار می رفته است. در فسا (شهری در استان فارس) آثار هنری فروانی باا ستفاده از کنده کاری روی چوب وجود دارد که قدمت آن به ۵۰۰۰ سال قبل بر می گردد. بسیاری از کارشناسان هنری معتقدند که کنده کاری روی چوب درایران از قبل از امپراطوری ساسانی (۶۵۱ ـ ۲۲۴) رواج داشته است.
Iranian artists did very detailed woodwork such as making doors, upper lattice-work of doors (transoms), Quran-stands, or windows. The most special wood work belongs to Atigh Mosque in Shiraz, made by Hasan ibn Sulaiman al-Isfahani, 1360 AD.
هنرمندان ایرانی در ساختن درب ها و قسمت بالای درب ها، زیر قرآنی و همچنین پنچر ه ها آثار هنری بسیار ظریف و با ریزه کاریهای فراوان بوجود آورده اند.برجسته ترین کارهنری با استفاده از چوب در مسجد عتیق شیراز وجود دارد که در سال ۱۳۶۰ میلادی بوسیله حسن بن سلیمان الاصفهانی انجام شده است.
Leave a Reply